Verrijkend

Ki.
Natuurlijk had ik het boek al een heel aantal keren voorbij zien komen op Facebook, dat allang doorheeft dat ik ietwat spiritueel gericht ben. Uiteindelijk was de impuls er om het boek te bestellen en de bekende boekenleverancier bracht mijn bestelling al de volgende dag. Sommige boeken zijn een feestje, van begin tot eind prop ik me dan vol met de letters, de zinnen en vooral de beelden die dit in mijn brein oproept. Dit boek was er zo een waar ik gretig ingedoken ben. Tijdens de beschrijving van de tocht naar het klooster zat ik ondertussen te bedenken waar mijn oude slaapzak is, heb ik die nog of heb ik die uit ruimtegebrek en de vermoedelijke verregaande staat van ontbinding het huis uit gedaan? Het liefst had ik ter plekke alles achter me gelaten en mezelf terug gevonden op 3000 meter hoogte, de vlaktes in de Himalaya. Helaas werkt het zo niet en ik vond mezelf terug op de bank, de letters verslindend alsof ik in jaren niet gelezen had. Vroeger, als klein meisje, wilde ik het klooster in. Niet voor het geloof, daar wist ik niets over. Maar de rust, de afwezigheid van hectiek, de aandacht voor de kleinere dingen in het leven, de beslotenheid van de gebouwen waarin ik voelde dat er meer mogelijk was dan dat ik zag raakten me op een manier die ik niet kende. Telkens als ik lees over mensen die een klooster betreden, vloeren moeten boenen, hun weerstand overwinnen en rust vinden in zichzelf, wil ik gewoon daarheen. Nu dus ook. Ik ben geen liefhebber van vloeren boenen op de knieën, dat gaat namelijk zeer doen en de rug wil daarna amper nog recht, maar…. wat ik zou ik dat graag een tijd doen. Een klooster, de bergen, met alleen maar de leegte van de hoogvlakte, en tijd, tijd om helemaal niks te hoeven denken. Het hele boek heb ik zitten smullen. Ergens tegen het einde van het boek merkte ik dat ik er meer mee wilde. Op dit moment is een klooster op een hoogvlakte niet handig en het ging vooral om Ki, de energie waaruit alles bestaat, daar wilde ik wat mee. Google is ook mijn vriendje dus de workshop over Ki was snel gevonden en anderhalve week later stond ik in het witte kerkje. Het is een mooi kerkje waar de energie van jarenlange toewijding, geloof en vertrouwen nog voelbaar is. Toen Hans Peter binnen kwam was direct voelbaar dat deze man volop in zijn kracht staat. Hij heeft er een mooie workshop van gemaakt waar je in straf tempo leert wat Ki is, hoe je Ki kunt voelen, groter maken en gebruiken.

Wat mij boeide aan de workshop is dat mensen heel snel oppakten hoe het werkt maar het amper kunnen geloven als ze zien dat twee grote mannen een zeer slanke jongedame niet kunnen optillen omdat ze in haar Ki staat. Eén van de dingen die ik echt prachtig vind is de ijs, water, stoom oefening. Als je in paniek bent of ‘t allemaal even te veel is, dan kun je die doen. In het kort: je gaat staan en spant al je spieren, drukt je armen in je zijde, balt je vuisten, trekt rimpels in je voorhoofd, kruip bijna in elkaar om maar zoveel mogelijk spanning te voelen. Je wordt net zo hard als ijs. Dat doe je een halve minuut waarbij je je voorstelt dat je een blok ijs bent. Dan ga je ontdooien, alle ijs verandert in water en dat druipt, net als de spierspanning, van je af, je wordt weer steeds losser, je komt overeind en laat al het water wegstromen. Dit doe je 30 seconden. En dan sta je in de stoom, de stoom vult de hele ruimte om je heen en is zo dik dat je erdoor gedragen en aan alle kanten gesteund wordt, dat je geen moeite hoeft te doen overeind te blijven en je volledig los kunt laten. Dit doe je een minuut en daarna merk je opeens dat je ontspannen bent. Ik kan me goed voorstellen dat dit veel goeds kan doen als je in een paniektoestand bent. Hans Peter waarschuwde ons dit niet zomaar op straat te doen want het is een raar gezicht en de kans dat je wordt opgepakt als zijnde verwarde persoon is tamelijk groot. Maar ja, als je de keus hebt tussen dit of het neergaan door een conversieaanval, dan zou ik wel weten wat ik zou kiezen. Zoals bij veel workshops waar ik heen ga omdat ik het gevoel heb dat ik op dat moment daar moet zijn, is de ontmoeting met mensen die met ongeveer hetzelfde bezig zijn als ik, een fantastisch iets. Natuurlijk, iedereen verschilt meters van elkaar als je strikt gaat kijken, maar iedereen komt daar met een zelfde soort gevoel, een zelfde soort verlangen naar verandering, naar meer, naar ontdekken en ervaren en groei. Kortom, ik vond de workshop verrijkend. Binnenkort hoop ik samen met een dierbaar vriendinnetje het vervolg te gaan doen. Het klooster in de bergen zal nog even moeten wachten maar dat is oké.